Stanowisko ładowania kart pasażerskich składa się z:

• jednostki centralnej,
• modułu odczytu kart,
• zasilacza oraz
• części oprogramowania wchodzącego w skład infrastruktury informatycznej systemu.

Oprogramowanie punktu doładowań pozwala na zapis i odczyt kart, ładowanie i doładowywanie wartości, zwrot kart pasażerskich.
Moduł odczytu kart pracuje tylko wówczas, gdy włożona jest karta sprzedawcy co jest zabezpieczeniem systemu a także elementem umoralniającym precyzyjne rozliczanie kasjerów. Moduł odczytu kart zawiera zapisane w sposób niemożliwy do odczytania klucze do zapisu informacji o posiadanych uprawnieniach na kartach pasażerskich. Klucze te ładowane są jednokrotnie ze specjalnych kart inicjujących.

Stanowisko wydawania biletów może się mieścić w punktach odległych od biur przedsiębiorstwa (w domach towarowych, przejściach podziemnych, na dworcach, w osobnych kioskach itp.). Dla przesyłania danych powinno być połączone z centrum nadzoru np. modemem przez łącze stałe lub sięć komutowaną.

Karty w trakcie sprzedaży podlegają personalizacji. Jest to proces zarejestrowania karty w systemie i zapisania w karcie danych pasażera lub okaziciela. Gdy karty są wydawane na okaziciela nie wymagają dodatkowych nadruków (oprócz tych wykonywanych przez producenta kart).

Natomiast jeśli chcemy, aby dane personalne pasażera wraz z jego zdjęciem stanowiły legitymację, możemy wykonać to na dwa sposoby:

• nadruk zdjęcia i danych przy pomocy drukarki termotransferowej bezpośrednio na karcie elektronicznej;

  Drukarki termotransferowe do nadruków na kartach

• przygotowanie etui na kartę elektroniczną, na którym zalaminowane na zimno będzie zwykłe zdjęcie, dostarczone przez pasażera. Karta jest ważna tylko z etui – legitymacją.

Karty elektroniczne wydawane z nadrukowanym na nich zdjęciem i danymi właściciela, wymagają stanowiska wyposażonego dodatkowo w kamerę cyfrową, skaner i specjalizowaną drukarkę kart. Takie stanowiska mogą się znajdować np. w biurach Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego i zajezdniach. Bilety elektroniczne mają postać kart plastikowych z wbudowanym niewidocznym układem scalonym.

Wszelkie informacje na temat funkcjonowania systemu wpisywane są do tego układu scalonego. Karta ta przenosi uprawnienia terminowe lub punktowe (ewentualnie mieszane w sensie połączenia tych systemów) posiadacza karty. Dla kart imiennych zakłada się możliwość zapisu danych osobowych pasażera. Karta zawiera unikalny, fabryczny numer seryjny, datę ważności, typ karty. Nadruki są dokonywane przez dostawcę kart wg ustalonego wzoru. Bilet na karcie jest ważny przez określony czas (np. 1 rok), przy czym jego ważność może być przedłużana. Zależnie od potrzeb karty elektroniczne mogą być wydawane jako imienne lub na okaziciela. Imienna karta może być wydana ponownie (za odpowiednią opłatą) w razie zagubienia lub kradzieży. Karta taka jest ważna tylko dla konkretnej osoby i wymaga określenia tożsamości osoby nią się posługującej. Najlepszym, lecz najdroższym sposobem jest wspomniane wyżej trwałe nadrukowanie na karcie zdjęcia właściciela. Możliwe jest także posługiwanie się kartą i osobną legitymacją ze zdjęciem, przy czym karta i legitymacja są przyporządkowanie wzajemnie unikalnym numerem trwale naniesionym na kartę, zapisanym w pamięci karty i zapisanym na legitymacji w chwili wydawania karty. Karty elektroniczne (systemu Mifare) są przyjętym na świecie standardem biletów elektronicznych dla środków komunikacji masowej. Są praktycznie niemożliwe do sfałszowania. Ma to szczególne znaczenie przy biletach okresowych, kiedy cena biletu jest znaczna. Karta pamięta kilkanaście ostatnich transakcji. Istnieje możliwość wprowadzenia dodatkowego obszaru kredytowego do karty, który może być zorganizowany w postaci dodatkowego „banku”, uruchamianego automatycznie po spełnieniu określonych warunków.

Każdy kontroler wyposażony jest w urządzenie do kontroli biletów elektronicznych, tak zwaną sprawdzarkę oraz specjalnie zaprogramowaną kartę elektroniczną (kartę kontrolera). Sprawdzarka wyposażona jest w czytnik kart elektronicznych, podświetlany wyświetlacz LCD oraz klawiaturę. Jest to urządzenie przenośne, zasilane akumulatorami.

W komplecie dostarczana jest stacja dokująca zawierająca zasilacz do ładowania akumulatorów oraz łącze do transmisji danych RS-232. Sprawdzarka po włączeniu wymaga zalogowania się kontrolera swoją kartą. Kontrolowanie karty pasażera polega na zbliżeniu jej do sprawdzarki. Kontrolowane karty są sprawdzane na okoliczność ich skasowania w danym pojeździe, na danej linii, w określonym czasie, sprawdzana jest również tzw. „czarna lista” biletów zgubionych lub skradzionych. W trakcie sprawdzania biletu jego numer jest wyszukiwany na „czarnej liście” załadowanej do pamięci sprawdzarki, a w razie wykrycia wyświetlany jest odpowiedni komunikat dla rewizora.

Dane te są zapamiętywane przez sprawdzarkę. Możliwy jest przy tym tryb sprawdzania zwykły, a dla części punktowej także automatyczny.

W trybie zwykłym rewizor przegląda i sam ocenia ważność zapisanych skasowań i sprawdza informację o części terminowej.

W trybie automatycznym porównywany jest czas skasowania biletu z czasem bieżącym i na tej podstawie sygnalizowany stan: skasowanie ważne lub nieważne.

Możliwe są również inne sposoby sprawdzania automatycznego.

Dane o skasowanych kartach są gromadzone w pamięci wewnętrznej sprawdzarki i służą do tworzenia statystyk kontroli, a także kontroli pracy rewizorów itd..

Karta kontrolera służy do:

• identyfikacji kontrolera;
• blokowania kasowników;
• przenoszenia danych z kasownika pojazdu do czytnika kontrolera.

Dostęp do pamięci sprawdzarki (przenoszenie danych do systemu nadzoru) jest zabezpieczony specjalną kartą nadzoru. Dane ze sprawdzarki są odczytywane do komputera stacjonarnego łączem IRDA.